wat achteraf een goeie keus bleek zijn, want ze stopten allemaal aan het grachtgedeelte precies voor mijn neus, en hielden daar hun dansjes. Alleen na afloop kon ik die twee niet meer terug vinden. Ik liep maar heen en weer en keek naar alle kanten. Misschien op het terras bij het café, weet je wat, ik ging boven op een stoel staan, en ineens zag ik Loes zwaaien, he, he, wat was ik blij.We besloten maar meteen een hapje te eten,