In het centrum was een heel leuk restaurant met een aspergemenu, waar je ook het mooiste Workumer aardewerk kon bekijken. Het heette dan ook ,,It Pottbakkershûs,,. Jammer genoeg vielen mij de asperges wat zwaar op de maag, maar gelukkig konden Ria en Cobie er met volle teugen van genieten. Ik had hier een kennis, waar ik in de oorlog gewoond heb, die mij op de fiets, van het restaurant kwam ophalen. Daar heb ik met hem en zijn vrouw de avond doorgebracht, waarna hij me op de fiets weer naar het hotel bracht. Op het eind kwam mijn rok tussen de spaken terecht, wat een situatie, ik stond zowat in mijn onderbroek midden op de rijweg en lag dubbel van het lachen, maar gelukkig na wat geruk en getrek kwam de rok er weer heelhuids tussen uit. Het was best al laat geworden, gezelligheid kent immers geen tijd. En Cobie was nog wakker ze dacht, dat ik dan niet binnen kon komen.